Imperium Amerykańskie i jego media

Opublikowane: Lipiec 2017; Aktualizacja: Maj 2020
Języki: CN, DE, EN, ES, FR, IT, JP, KO, NL, PL, RU, TR
Udostępnij: Twitter / Facebook

Znacznie mniej znani opinii publicznej, dyrektorzy i czołowi dziennikarze prawie wszystkich głównych amerykańskich mediów od dawna są członkami wpływowej Rady ds. stosunków zagranicznych (CFR).

Założona w 1921 r. jako prywatna, dwustronna organizacja mająca na celu “obudzenie Ameryki do odpowiedzialności za świat”, CFR i jej blisko 5000 elitarnych członków przez dziesięciolecia kształtowały politykę zagraniczną USA i publiczny dyskurs na jej temat. Jak wyjaśnił znany członek Rady, przekształcili oni republikę amerykańską w globalne imperium, aczkolwiek “dobroczynne”.

Na podstawie oficjalnych spisów członków, poniższa ilustracja przedstawia po raz pierwszy rozległą sieć medialną CFR-ów oraz ich dwie główne międzynarodowe organizacje partnerskie: Grupę Bilderbergów (obejmującą głównie USA i Europę) oraz Komisję Trójstronną (obejmującą Amerykę Północną, Europę i Azję Wschodnią), obie utworzone przez przywódców Rady w celu wspierania współpracy elit na poziomie globalnym.

Kliknij, aby powiększyć 🔎

W rubryce zatytułowanej “Ruling Class Journalists” były redaktor naczelny i rzecznik praw obywatelskich Washington Post Richard Harwood opisał Radę i jej członków z aprobatą jako “najbliższą rzecz, jaką mamy do rządzącej placówki w Stanach Zjednoczonych”.

Harwood kontynuował: “Członkostwo tych dziennikarzy w Radzie, niezależnie od tego, jak myślą o sobie, jest wyrazem uznania ich aktywnej i ważnej roli w sprawach publicznych i ich awansu do amerykańskiej klasy rządzącej. Oni nie tylko analizują i interpretują politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych, ale pomagają w jej realizacji. () Są oni częścią tego establishmentu, czy im się to podoba czy nie, podzielając większość jego wartości i poglądów na świat”

Badacz mediów, Noam Chomsky, wyjaśnił ten aspekt w następujący sposób: “Chodzi o to, że nie byłoby ich tam, gdyby nie udowodnili, że nikt nie musi im mówić, co mają pisać, bo i tak powiedzą właściwą rzecz”. () Przeszli przez system socjalizacji.”

Jednak osobistości medialne stanowią tylko około pięciu procent całej sieci CFR-ów. Jak pokazuje poniższa ilustracja, kluczowi członkowie prywatnej Rady ds:

• kilku prezydentów USA i wiceprezydentów obu stron;
• prawie wszystkich sekretarzy stanu, obrony i skarbu;
• wielu wysokich rangą dowódców amerykańskiego wojska i NATO;
• niektórzy z najbardziej wpływowych członków Kongresu (zwłaszcza w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa);
• prawie wszyscy doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego, dyrektorzy CIA, ambasadorzy przy ONZ, przewodniczący Rezerwy Federalnej, prezesi Banku Światowego i dyrektorzy Krajowej Rady Gospodarczej;
• wielu wybitnych naukowców, szczególnie w kluczowych dziedzinach, takich jak ekonomia i nauki polityczne;
• wielu czołowych menedżerów Wall Street, politycznych ośrodków analitycznych, uniwersytetów, organizacji pozarządowych i Hollywood;
• a także kluczowi członkowie zarówno Komisji 9/11, jak i Komisji Warrena (JFK)

Ekonomista z Harvardu i zwolennik Kennedy’ego, John K. Galbraith, potwierdził wpływy Rady: “Ci z nas, którzy pracowali w wyborach Kennedy’ego byli z tego powodu tolerowani przez rząd i mieli prawo głosu, ale polityka zagraniczna była nadal w Radzie ds. Stosunków Zagranicznych.”

Profesor Uniwersytetu Princeton i były członek CFR-u Stephen F. Cohen opisał Radę jako “najważniejszą amerykańską organizację pozarządową zajmującą się polityką zagraniczną”, której główną rolą jest “określenie akceptowanych, uzasadnionych, ortodoksyjnych parametrów dyskusji” Według Cohena, “CFR-y naprawdę są tym, co Sowieci nazywali bardzo wysokim poziomem nomenklatury”

I nie mniej niż John J. McCloy, wieloletni przewodniczący Rady i doradca kilku prezydentów USA, wspominał o swoim pobycie w Waszyngtonie: “Kiedykolwiek potrzebowaliśmy człowieka, który przejrzałby listę członków Rady i zadzwonił do Nowego Jorku.”

1945 do 2017: Członkowie CFR-ów na kluczowych stanowiskach w Imperium Amerykańskim
Kliknij, aby powiększyć 🔎

Niemiecki magazyn informacyjny Der Spiegel określił kiedyś CFR jako “najbardziej wpływową prywatną instytucję Stanów Zjednoczonych i świata zachodniego” oraz “politbiuro kapitalizmu”. Zarówno inspirowane Rzymem logo Rady (u góry po prawej na ilustracji powyżej), jak i jej hasło(wszech obecne – wszechobecne) zdają się podkreślać tę ambicję.

W swoim słynnym artykule na temat “The American Establishment”, publicysta polityczny Richard H. Rovere zauważył: “Dyrektorzy CFR-u tworzą swego rodzaju Prezydium dla tej części Establishmentu, która kieruje naszym losem jako narodu. () Rzadko zdarza się, żeby jeden z jego członków, lub przynajmniej jeden z jego sojuszników, nie dostał się do Białego Domu. W rzeczywistości, generalnie jest w stanie dopilnować, by obaj nominowani byli mężczyznami akceptowanymi przez Biały Dom”

Do niedawna ta ocena była rzeczywiście uzasadniona. I tak, w 1993 roku za byłym dyrektorem CFR-u George’em H.W. Bushem podążył Bill Clinton, a za nim “członek rodziny” CFR-u George W. Bush. W 2008 roku członek CFR John McCain przegrał z wybranym kandydatem do CFR, Barackiem Obamą, który otrzymał nazwiska całego swojego gabinetu już na miesiąc przed wyborem przez CFR Senior Fellow (i bankiera Citigroup) Michaela Fromana. Froman później negocjował umowy handlowe TPP i TTIP, a następnie powrócił do CFR jako Distinguished Fellow.

Dopiero w wyborach w 2016 roku Rada nie mogła, jak się wydaje, zwyciężyć. W każdym razie, jeszcze nie teraz.

∗∗∗

Aktualizacja 2018: W styczniu 2018 roku, na kilka tygodni przed odcięciem mu dostępu do Internetu, założyciel WikiLeaks Julian Assange udostępnił powyższy wykres medialny CFR na swoim koncie na Twitterze.

Aktualizacja2019: Wiadomo, że zmarły miliarder Jeffrey Epstein był do 2009 roku członkiem i darczyńcą zarówno Rady do Spraw Zagranicznych, jak i Komisji Trójstronnej.

∗∗∗